B is for Biking

Ok, ik geef het toe: ik ben de traagste motorrijder van het universum. En ik kan het weten, want ik heb bijna de hele wereld gezien op de motor. Ze zeggen dat een wijs man accepteert wie hij is en daarom ben ik al lang geleden gestopt me er druk om te maken.

Totdat ik besloot om de B500 in Baden-Baden te gaan rijden. Bike magazine beschreef deze route als de meest krankzinnige van allemaal. Dit zou de weg zijn waar Duitse motorrijders heengaan als ze uitgekeken zijn op Nürburgring. 

Dover bij zonsopgang

Terwijl ik 's morgens vroeg op de pont van Dover naar Calais stapte, dacht ik bij mezelf dat ik gedoemd was om mezelf, zoals altijd, voor schut te zetten. Toch voelde ik oneindige vrijheid die een avontuurlijk ritje op de motor met zich meebrengt. Koers zetten naar het oosten, langs gele en groene weilanden met de blauwe lucht boven me. en alleen de weg die me aanspoort om verder te gaan.

Tegen koffietijd reed ik door de oude straatjes van Baden-Baden, een klein spastadje genesteld in de bosrijke heuvels van zuidelijk Duitsland. Kort daarna bracht ik een bezoek aan het knusse Gasthaus Auerhahn voor een heerlijke maaltijd en sloeg ik een aantal pullen bier achterover die geserveerd werden door een serveerster in een traditionele jurk. Veel beter kon het niet worden.

Een ervaring voor de zintuigen

In open plekken in het bos stonden hier en daar hostels en hotels, met kamermeisjes op balkonnetjes die even pauze namen van het afstoffen in hun dirndls en me vrolijk toezwaaiden terwijl ik langsreed. Vervolgens strekte de weg zich langzaam stukje voor stukje open in een symfonie van verleidelijke bochten.

Ik raasde langs de bochten met de geur van dennen in mijn neusgaten, het gevoel van de motor die verder onder me door raasde, het melodieuze gebrom van de motor die mijn oren vulde en mijn ogen gefixeerd op het verdwijnpunt van de bocht. Mijn zintuigen werden aan alle kanten geprikkeld terwijl de ochtend voorbij vloog.

Er waren niet veel verdwijnpunten, behalve bij veel van de bochten. Vaak kon je er langs kijken en je hoefde dus alleen op het snijpunt van de bocht te letten terwijl je gas gaf totdat je met een brede grijns weer bij een recht stuk uitkwam. De weg bleef echter met me spelen en hield me scherp door me nog een paar keer te verrassen met een pittige bocht, om vervolgens landschappen van boerderijen en weilanden in de valleien honderden meters onder me te onthullen, en bergen die oprezen tot aan de horizon.

Het leek er op dat ik sneller ging rijden en ik reed zelfs een andere motorrijder voorbij. Het zou ook een gepensioneerde Vespa-rijder geweest kunnen zijn, maar het is een begin. Het was het perfecte einde van een perfecte motordag.