Buiten de gebaande paden: hoog in de bergen

Ik moet even op adem komen, maar op een hoogte van 2.383 meter voorziet de lucht je longen van weinig zuurstof. Nu de zon opkomt, zou ik eigenlijk moeten vertrekken. Maar waarom eigenlijk die haast? Het is 06:00 uur, er is geen verkeer en ik heb zojuist de rit van m’n leven gehad richting de top van de Alpen. Het kan nu alleen nog maar bergafwaarts gaan.

Vertrek vanuit München

Als je een beetje op mij lijkt, dan hou je van rijden. En je hoeft niet per se een snelheidsduivel te zijn om ervan te kunnen genieten; bij elke snelheid is er een gevoel van vrijheid, van voldoening van het fysieke proces. Je komt even los van alles wat je achter je laat en vraagt jezelf af wat er allemaal op je pad zal komen.

Ik begon mijn reis in München. Drieënhalf uur later ben ik over de grens Zwitserland in gereden en aan een weg begonnen waar je tranen van in je ogen krijgt. Het soort weg waarvoor je de auto uit wil stappen om het asfalt te kussen. Een weg die je zonder twijfel gelijk opnieuw zou willen rijden.

Over de Flüelapas

Welkom bij de Flüelapas. Je ziet vanzelf wanneer je er bent. De weg begint bij een spoorwegovergang bij Davos, waar de kenmerkende Zwitserse rode treinen langzaam voorbij suizen. Rood-witte hekken markeren het begin van de col, en wanneer deze voor je opengaan heb je nog steeds geen flauw benul van wat je in de bergen te wachten staat. De weg klimt en kronkelt en een panoramisch 3D-beeld strekt zich door je voorruit, je eigen raam en het raam aan de passagierszijde volledig in technicolor rond je uit.

Deze weg is met zijn snijdende bochten en scherpe veranderingen in richting een goede workout voor de auto. Sterker nog, het is ook een workout voor de bestuurder. Je moet ver vooruit kijken en de auto zo de bocht in sturen dat je er soepel doorheen kunt gaan, remafstanden zonder twijfel kunnen inschatten en de juiste versnelling kiezen zodat de motor en auto gelijk opgaan in het ritme van de weg.

Respect voor de weg

Een weg als deze vereist respect, kalmte, rust. Als je in paniek raakt weet deze weg je te vinden. Hij kronkelt als een slang die klaar is om toe te slaan. Sommige haarspeldbochten zijn scherp en sommige wat minder. Sommige hebben een vangrail en sommige niet.

Tegen het einde van de rit voel ik me alsof ik gezuiverd ben. De Flüelapas was adembenemend met haar schoonheid, bochten en uitdagingen. Maar na een lange dag is het tijd om terug te keren voor fondue en een borrel.

Euforie in de Alpen

De volgende ochtend: 05:00 uur. Opnieuw de Flüelapas over richting Italië en de legendarische Stelviopas die naar een hoogte van 2.758 meter richting Bormio klimt. Scheurend door het Zwitsers Nationaal Park, over de magische en machtige Ofenpas, wordt de wind de ramen in geblazen en worden je longen gevuld met de zoete geur van dennen.

Dan gaan we over het hoogste puntje het bos door, waar je met sneeuw bedekte bergen in de verte kunt zien staan. Ga niet door de tunnel naar Livigno maar door naar de Val Müstair die grenst aan het nationaal park. De weg is daar schitterend. In de bergen klim je naar de 2.505 meter hoge bergtop de grens over Italië in.

Waar je ook bent, je bent nooit meer dan een dag rijden bij de Alpen vandaan. Doe jezelf de volgende keer een plezier en maak even een omweggetje.