Middernachtzon

Het is al laat op de avond, maar de duisternis is in geen velden of wegen te bekennen. De zon staat nog steeds aan de hemel. Hij werpt zijn licht over het uitgestrekte landschap en de eindeloze weg. Een vreemde ervaring op dit late uur, waarop het eigenlijk al donker zou moeten zijn.

Ik ben op weg naar een plek die ‘het einde van de wereld’ wordt genoemd. Nordkapp, ofwel de Noordkaap, is het noordelijkste puntje van Europa waar je naartoe kunt rijden. Het bevindt zich op 71°10’21” NB op het eiland Magerøya voor de noordkust van Noorwegen, ongeveer 1760 kilometer van Stockholm waar ik mijn reis begon. Tussen 14 mei en 29 juli gaat de zon hier niet onder.

Ik word omgeven door een paar van de leegste, eenzaamste gebieden die ik ooit heb gezien. Soms lijken ze zomaar ineens te verschijnen: massieve rotswanden die boven ons uittorenen. Op andere momenten is er juist weer helemaal niets te zien behalve grote vlakten met verschoten struikgewassen zonder ook maar een spoor van een boom.

Eeuwige zon

Het maakt niet uit hoeveel kilometers we afleggen of hoeveel uren en minuten voorbijgaan, de zon weigert onder te gaan. Houd de zon links van je en je voet op het gaspedaal, en blijf naar het noorden rijden. Deze regels heb ik de afgelopen twee dagen nageleefd en de reis gaat alsmaar verder. Na elke bedwongen heuvel wordt de omgeving steeds wilder en lijkt de weg langer dan ooit.

Ik heb genoten van prachtige uitzichten tijdens mijn rit door Scandinavië. Overal was iedereen buiten optimaal aan het genieten van de zomerzon, want het zou zomaar eens voorbij kunnen zijn. De schemering valt langzaam in en de eerste frisse herfstwind is te voelen.

Maar ik heb genoeg gereden voor vanavond en het zou verstandig zijn om te stoppen in Alta. De kaart laat voorbij Alta namelijk een groot stuk leegte zien. Het is laat, maar er wordt nog steeds eten geserveerd – zolang je van rendiervlees houdt dan.

Een nieuwe dag breekt aan. Om te zeggen dat de zon opkomt zou niet helemaal juist zijn, omdat het licht überhaupt niet weg is gegaan. Tegen de tijd dat Magerøya in zicht is, is het bijna tijd om te lunchen. De oversteek naar het eiland is niet zo romantisch als een paar jaar geleden. In 1999 heeft de pont namelijk plaatsgemaakt voor een 6,7 km lange onderwatertunnel.

Het einde van de wereld

Ik rijd linea recta naar de grootste toeristenattractie aan het einde van de noordelijkste weg van Europa. Bij Noordkaap slenter ik een beetje rond bij de reling die ervoor zorgt dat bezoekers niet van het randje van de wereld vallen. Ik adem de frisse lucht in en staar naar de eindeloze oceaan.

Ik maak optimaal gebruik van deze eindeloze dag, terwijl ik tot ver na middernacht op de haast verlaten wegen rijd. Op dit tijdstip in het daglicht door dit vreemde, eenzame landschap rijden is een prachtige ervaring.

De volgende morgen stop ik bij een pittoresk kerkje in het stadje Honningsvåg, het bestuurlijk centrum van de gemeente Nordkapp. Hierna is er nog maar één plek die ik moet bezoeken: een van ‘s werelds meest noordelijk gelegen tankstations. Wanneer ik de tank volgooi met Shell V-Power Nitro+ geeft het navigatiesysteem aan dat ik op 70° 59’ 6” NB zit.

Er is geen snelweg die me terug kan brengen naar Stockholm, alleen een lange, uitdagende weg. Het is een lang stuk rijden, maar zolang ik de middernachtzon aan mijn rechterkant houd en mijn voet op het gas, komt het allemaal goed.