Pacific Highway

Het idee is wonderbaarlijk simpel: een ritje maken op ’s werelds mooiste wegen op de langste dag van het jaar. Je kunt twisten over de exacte weg en begin- en eindtijd, maar ik betwijfel of er een betere is dan deze: California State Route 1 op 21 juni.

De stad ontvluchten

Omdat het de langste dag van het jaar is, begint hij vroeg. Heel vroeg. Maar niet zo vroeg als ik. De officiële tijd dat de zon opkomt, is 05:47 uur, maar tegen die tijd ben ik al bezig om de uitgang te vinden uit de parkeergarage van het hotel. We willen zo snel als we kunnen de stad uit zijn, voordat de rest van haar inwoners wakker wordt.

Onze bestemming Big Sur is 236 kilometer rijden en je vindt er enkele van de meest indrukwekkende uitzichten van de westkust. Het bevat ook een stuk van Route 1 dat de status American National Scenic Byway verkreeg – ‘een onderscheiding voor snelwegen die zo karakteristiek zijn dat zij bestemmingen op zich zijn.’

Rijden langs de branding

We rijden verder richting Half Moon Bay, met rechts van ons de branding, een straalblauwe lucht boven ons en in geen velden of wegen een auto te bekennen. We rijden voorbij San Jose en komen al snel langs Pigeon Point lighthouse, een vuurtoren van 35 meter hoog en daarmee een van de hoogste in de VS. Onze volgende stop staat gepland in Pebble Beach in Carmel, net ten zuiden van Monterey, waar de jaarlijkse autoshow Concours D’Elegance wordt gehouden en waar een racecircuit nog steeds in de bossen schuilt.

Zelfs met die laatste stop, en een aantal anderen voor foto’s, is het pas 13:00 uur als we in Monterey stoppen om van het uitzicht te genieten van het voorgebergte richting Pebble Beach. We hebben nog maar 50 kilometer te gaan langs de kust naar Big Sur, maar er is nog minstens zeven uur kostbaar daglicht voordat de zon ondergaat om 20:35. Het weer is perfect en ik weet dat er nog een fantastisch stuk van Route 1 net ten zuiden van Big Sur ligt dat te gek zou zijn om te rijden.

Zachte zeelucht

Terwijl die gedachten door mijn hoofd spoken, rijdt de auto ratelend verder over het smalle stuk asfalt dat langs de kant van de klif loopt. Dit is misschien wel een van de meest indrukwekkende stukken van de snelweg en de auto voelt zich, rollend over de heuvelruggen, meer thuis dan ooit.

Maar net als ik opga in het ritme van de auto, verschijnt Big Sur in de verte en is het bijna tijd om om te keren en terug te gaan. Ik stop nog even bij Rocky Creek Bridge, een brug die er al sinds 1932 is, en ga even de auto uit om nog één keer mijn longen te vullen met de zeelucht.

Ik zou nu echt terug moeten gaan – maar wie zal het me kwalijk nemen dat ik vandaag nog iets langer op deze weg blijf?