Zandstorm

Ik wist dat het idee om door de Sahara te scheuren op een wegmotor ambitieus was, maar in de realiteit was het nog veel zwaarder.

Op de grens van Marokko word ik gelijk bang gemaakt door een paar Fransmannen. Ze bekijken mijn motor en schudden hun hoofd: ‘Dit is wat je mee de piste op neemt?’ De 1130cc-motor ziet er nog spiksplinternieuw uit en bovendien onvoorbereid op een van de zwaarste omgevingen van de wereld.

Rijden op de piste

‘Oui,’ antwoord ik, niet wetende hoe een piste eruitziet. Ik sta op het punt het niemandsland tussen de Marokkaanse en Mauritaanse grenzen te betreden. Nu is het opeens eens piste. Ik kom er al snel achter dat deze term elk oppervlak omvat waarop gereden kan worden – van gladde zandwegen tot de ruige woestijn.

Het lijkt alsof de motor met een vermogen van 136 pk dronken is. Ik rijd langzaam, zo nu en dan met mijn voeten peddelend in het diepe zand. Al snel bereik ik de Mauritaanse stad Nouadhibou.

Mauritaanse waanzin

Het lijkt alsof postapocalyptische fictie hier tot leven is gebracht. Auto’s hebben geen koplampen of ramen en de meesten zien eruit alsof ze al honderd keer gestolen zijn. De lokale bevolking werpt me doodse, zombieachtige blikken toe. De architectuur lijkt wel een beetje op dat van Mogadishu. Tussen deze chaos is mijn motor onzichtbaar geworden. Niks zit ook mee. Ik zou nog veiliger zijn op een ezel.

Ik vind rust in een ommuurde camping vol met Europeanen. Morgen zal ik met het werkelijke doel van de reis beginnen: in de Sahara rijden. Daar heb ik een gids voor nodig. Ik regel iets met twee Nederlanders die richting Gambia rijden.

De gids zal meerijden in hun auto en ik kan volgen. Meneer Abba is een echte gids: een Arabier met een donkere huid van midden 50 in een zwevend, wit gewaad dat de Bedoeïenen dragen en een hoofddoek. Hij lijkt niet echt onder de indruk te zijn dat ik deze motor meeneem, maar hij bekijkt de dikke achterband uitgebreid.

De volgende dag rijden we op de piste. Er is hier wel wat asfalt, maar het rijden is heet en stoffig en vereist concentratie. Na ongeveer 90 km slaat de auto rechtsaf de woestijn in. Mijn mond wordt spontaan droog.

Kiezen voor de moeilijkste weg

Ik weet dat ik nu moet proberen om rustig te blijven, het voorwiel de richting op te laten wijzen waar ik heen wil en dat het achterwiel dan zal volgen. Ik weet dat ik zou moeten proberen om op te staan. Ik weet dat ik de handvatten losjes zou moeten vastpakken. Toch zit ik zo erg gespannen op die motor dat mijn knokkels wit zijn.

Ik heb weinig vertrouwen in mezelf en al helemaal geen vertrouwen in de wegbanden. Ik kijk alleen maar naar de auto van de Nederlanders en probeer te volgen. Het gaat tergend langzaam. Soms doet het gewoon pijn.

Op een gegeven moment ben ik al bijna een uur niet meer gevallen en is mijn zelfvertrouwen iets gestegen. Ik maak de fout om een bocht in het zand te maken. Dan lig ik weer plat op de grond. Heb ik mooi even de tijd om te bedenken hoeveel lol ik er in heb - geen. Na vier uur lassen we een welkome stop in en maakt meneer Abba muntthee voor ons.

Ze vertellen me dat ik er uitzie als ‘een ongeluk in slow motion’. Ik voel me wonderbaarlijk genoeg eigenlijk best optimistisch. Meneer Abba wijst naar een berg in de verte en zegt dat we daarachter zullen verblijven. Het voelt niet langer als een dag zonder eind. Twee uur later zijn we achter de berg aangekomen en overnachten we in een Bedoeïenenkamp.

De finishlijn

De volgende morgen crash ik binnen 10 km van de ongeveer 130 km die we die dag zullen rijden. Ik heb geen keus en moet terug het zadel in en blijven rijden. Als beloning leer ik een belangrijke levensles: het maakt niet uit hoeveel talent je (niet) bezit, doorzettingsvermogen brengt je een heel eind.

Ik breng de laatste nacht in de woestijn door in een tent op het strand met de Atlantische Oceaan slechts enkele meters verderop. Afgezien van thuis is het de beste bestemming die ik ooit op de motor heb bereikt. Ik ben niet langer bang om dood te gaan in de woestijn, of voor het breken van mijn botten. Ik heb door een slopend stuk van de Sahara op een motor gereden die voorzien is van wegbanden. Ik weet dat ik de eerste ben.