London calling

Het circus is weer in de stad

Het is tien voor vier 's morgens, zes uur voordat de London Eye begint te draaien om de toeristen van het uitzicht te laten genieten. Ik ben hier om de stad op een unieke manier te verkennen. Rijdend over de lege straten laat ik zien dat je helemaal niet bij de Nürburgring of aan de voet van de Stelviopas hoeft te wonen om van je auto te kunnen genieten.

Tien minuten later sta ik vast bij het Piccadilly Circus. De Big Ben mag ons dan wel zeggen dat het zondagochtend is, maar de zaterdagnacht is in deze stad nog lang niet voorbij. De wegen zijn even druk als op een maandagmorgen om negen uur. Wanneer ik een gaatje zie, zoek ik de stillere straatjes op. En met Trafalgar Square achter me zijn dat er genoeg.

Het voelt goed om weer vooruit te komen en ik rol over de Strand op weg naar Temple, het rechtsgebied in Londen. Het is een verademing om op deze brede straten te rijden, zonder me druk te hoeven maken dat ik vast kom te zitten in het verkeer.

West End

Ik rijd Fleet Street uit en steek via de Blackfriars Bridge de Theems over. Via achterafstraatjes bereik ik Borough Market, net ten zuiden van de London Bridge. Er is niemand te zien. Vlak bij de London Dungeon heb ik geen andere keus dan de weg te volgen door een lange, donkere tunnel, voordat ik richting West End rijd.

Bij de oude West India Docks op het eilandje Isle of Dogs ga ik op mijn tenen staan om de indrukwekkende Canary Wharf te kunnen zien. Bang dat ik de zonsopgang vanaf de voet van dit enorme gebouw zal missen rijd ik snel terug naar het westen, richting het oude centrum. Ik parkeer mijn auto op de Waterloo Bridge en zie hoe de zon langzaam opkomt, glinsterend in het grijze water van de Theems.

Het is tijd om mijn geluk opnieuw te beproeven bij het Piccadilly Circus. Boven de Westminister Bridge geven de wijzers van de Big Ben aan dat het inmiddels half zes is. Er is niemand te bekennen behalve het standbeeld van Churchill, een toevallige agent die de straten rond het Parliament patrouilleert en ikzelf. Voorbij Trafalgar Square zie ik de welbekende lichten van Piccadilly Circus.

Eenzaam in de stad

Het verkeer dat mij eerst nog dwars zat, is nu verdwenen. Zelfs Piccadilly Circus is verlaten. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik heb de straten van Londen helemaal voor mezelf. Ik kan maar beter opschieten, want wie weet hoe lang deze rust zal duren.

Ik rijd voorbij Piccadilly Circus en kom vervolgens aan bij het enorme verkeersplein Hyde Park Corner. Vanuit hier neem ik de eindeloze weg naar het einde van Park Lane, rond Marble Arch en weer terug via de afslag Constitution Hill naar de andere kant van de dubbele rijbaan die naar Hyde Park Corner leidt. De weg is nog steeds helemaal verlaten en het wordt nog onwerkelijker wanneer ik Buckingham Palace voorbijrijd.

Ongeveer een uur lang dwaal ik door de achterafstraatjes zonder te weten waar ik zal eindigen. Over een paar uur zullen deze straten weer zo afgeladen zijn dat het bijna onmogelijk wordt om er te rijden.

Al snel begint het goud van de morgenstond te verbleken. De straten zijn niet langer alleen van mij en ik moet ze nu delen. Dan herinner ik me dat hoewel alle wegen naar Londen leiden, er ook genoeg zijn die me er weer uit kunnen leiden. Bovendien zijn er even buiten de stad ook genoeg prachtige routes.