Parijs

Wals om de Vendôme

We rijden door de straten van Place de la Bastille naar Place Vendôme, twee van deze verschillende werelden. De eerste heilig door de revolutie en nog steeds de ontmoetingsplek voor boze demonstranten, en de tweede het domein van paleizen en juweliers, prachtig maar gereserveerd, ietwat stijfjes en kil. Het voert je terug naar de tijden van het keizerrijk.

Deze plekken liggen slechts zes minuten van elkaar vandaan en worden gescheiden door Rue Saint Antoine, Rue de Rivoli en Rue de Castiglione. Deze laatste gaat plots over in een uitgestrekte straat vol kasseien zo glad als een dansvloer. Je bent hier bijna geneigd om de auto rond het Vendôme te midden van het plein te laten dansen.

En dan doemt hij ineens voor je op: La Tour Eiffel. Iedereen weet ongeveer wel hoe het eruitziet, maar toch word je verrast door de omvang ervan. Vanaf de Pont de Bir-Hakeim, die is gemaakt van gietijzer, lijkt de Eiffeltoren in perfecte balans te zijn met zijn omgeving.

We hebben helaas niet veel tijd om de toren te bewonderen, want er wacht nog een andere constructie op ons: de Périphérique Parisien. Hier valt niet veel te bewonderen, tenzij je de de vele bruggen meetelt die je zo nu en dan moet oversteken; vier zijn er voor voetgangers en zeventien dragen metro- en spoorlijnen.

Zoevend gaan wij telkens over deze bruggen die de twee oevers van Parijs met elkaar verbinden: de Pont-Neuf, de oudste brug van de stad, de flamboyante Pont Alexandre III, die je vanaf de Champs-Élysées naar Les Invalides en het graf van Napoleon brengt, en de Pont de Grenelle, waar het ontwerp van het Vrijheidsbeeld staat, turend naar haar grote zus in New York.