Verborgen Circuits: Amsterdam

Toen ik werd gevraagd om een verhaal over rijden in Amsterdam te maken dacht ik dat er een wrede grap met me werd uitgehaald. Amsterdam? Met zijn grachten en waar de meeste mensen op de fiets rijden? Gelukkig was het geen grap. Of het wreed is, is een ander verhaal. Er is maar één manier om daar achter te komen....

De overvloed aan fietsen in de stad is te danken aan het feit dat je op twee wielen nu eenmaal snel door de smalste straatjes kunt rijden, terwijl je met de auto haast niet vooruit komt en je amper kunt keren in een stad die zichzelf prijst voor het beperken van het autoverkeer.

Gelukkig houd ik van een uitdaging en heb ik mezelf gestationeerd in een kleine tweezits sportwagen. Ik zal Amsterdam eens laten zien wie de baas is, denk ik bij mezelf, terwijl ik droog en knus zit als het zou gaan regenen.

Oostelijke obstakels

Als ik mijn auto aan het uitladen ben voor mijn hotel, heb ik mijn eerste ontmoeting met de tweewielige bewoners van Amsterdam. Het Lloyd hotel ligt te midden van het hippe Oostelijk Havengebied.

Na een paar minuten realiseer ik me dat ik een levende rotonde ben geworden die een obstakel vormt op het fietspad. Het is me een raadsel waarom ze me niet eerder opgemerkt hebben, aangezien de weg recht is en ze me dus van ver hebben kunnen zien aankomen. Gelukkig bedenk ik me snel dat mensen die stom genoeg zijn om zich te wagen aan het fietspad hun leven hier niet zeker zullen zijn.

Op de twee kilometer lange Oostelijke Handelskade, waar mijn hotel gelegen is, begint het donker te worden. Ik start de motor van de auto en maak koers richting het stadscentrum. Onderweg kom ik langs oude pakhuizen waarvan de meeste eind 19e eeuw gebouwd zijn en vernoemd zijn naar de landen waar de schepen en stoomboten naartoe voeren. Deze pakhuizen maken langzaam plaats voor hypermoderne gebouwen, zoals het indrukwekkende Muziekgebouw, dat een samenspel is van glas en beton. Hier stop ik even om er rustig naar te kijken.

In de verte zie ik Nemo, een wetenschapsmuseum in de vorm van een schip dat ontworpen is door de architect Renzo Piano. Het gebouw valt erg op, omdat de stad verder vrij vlak is. Maar er is nog veel meer te zien, dus rijd ik naast fietsers en trams in het heldere maanlicht verder over de wegen. Veel inwoners vluchten de stad uit voor het weekend, een beetje zoals eb en vloed.

De sterrennacht

Ik rijd verder naar de Prinsengracht waar het Anne Frank Huis gelegen is dat in 1999 met groot succes is uitgebreid. Het is inmiddels vier uur 's nachts en alleen het zachtjes golven van een voorbijgaande zwaan verstoort zijn eigen reflectie in het water. Het is hier heel rustig. Even verderop is het in de Jordaan, het mekka voor cafés, kunstgalerijen en kunststudio's, zelfs op dit uur nog aardig bedrijvig. Terwijl de andere bewoners rustig verder slapen, zet ik koers naar het aan de Paulus Potterstraat gelegen Museumplein, waar het Van Gogh Museum aan grenst.

Ik zie dat het bijna ochtend aan het worden is: een paarsachtige gloed tussen de inktzwarte kleur van de nacht. Voortbewegend over de geplaveide straten, omringd door de warmte van de auto is dit, ondanks het ietwat ongelijke wegdek, een fijne plek om te zijn. Al snel verander ik van richting naar de Stadhouderskade, die opeens bezaaid is met trams, bussen en mensen op de fiets op weg naar hun werk. Wanneer ik de bruggen over het Amstelkanaal oversteek, die beroemd zijn geworden door Van Gogh, voelt het alsof ik in een van zijn schilderijen ben beland.

Amsterdam komt weer tot leven in het ochtendzonnetje en de winkels openen hun deuren. Het is tijd voor ontbijt en helaas ook om weer naar huis te gaan. Ik vind Amsterdam en zijn bewoners leuk. Er zijn veel manieren om de stad te bezichtigen, maar 's nachts in een auto die je warmte en comfort geeft is toch wel een van de beste.