Verborgen circuits: karakteristiek San Francisco

Het zou zomaar kunnen zijn dat je indruk van de bezienswaardigheden en geografie van San Francisco vrijwel volledig gebaseerd is op de achtervolging in Bullit, de invloedrijke detectivefilm met McQueen uit de jaren zestig. Dat is niet erg, maar kijk wel uit als je daar heengaat en de exacte route wilt volgen. Waarschijnlijk kom je er namelijk al snel achter dat regisseur Peter Yates leed aan chronische discontinuïteit.

Yates laat feiten niet in de weg zitten van het vertellen van een goed visueel verhaal. Hij teleporteert McQueen van het oosten naar het noorden en vervolgens naar het zuiden van de stad, allemaal tijdens een zeven minuten durende achtervolging. Het zou je waarschijnlijk niet eens opgevallen zijn, of het had je misschien weinig geïnteresseerd, maar nu we zelf op onderzoek uitgaan, op zoek naar de beste route in de stad, willen we dit soort dingen dus weten.

Weg van de menigte

Onze weg begint, zoals vele anderen, in Union Square. Het plein dankt haar naam aan het feit dat het als ontmoetingsplek van de Union Army fungeerde tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Tegenwoordig is het een verzamelplaats voor winkelend publiek en toeristen die massaal samenkomen voor chique winkels, hotels en theaters. Normaal gesproken is het een nachtmerrie om doorheen te rijden, maar niet tegen de tijd dat wij daar aankomen.

Het is akelig stil wanneer we diep in de nacht steil richting het noorden rijden naar Chinatown, een van de grootste en oudste Chinese gemeenschappen buiten Azië. We vervolgen onze weg verder naar het noorden om een goed zicht op de Transamerica pyramid te krijgen, een van San Frans meest historische en karakteristieke gebouwen en tevens het hoogste gebouw van Noord- Californië. Hierbij proberen we niet te letten op de geuren van het exotische eten die de auto binnensijpelen van de restaurants aan de zijkanten van de weg.

Op Lombard Street zijn we naar het westen afgeslagen richting de Golden Gate Bridge. Technisch gezien zouden we dit gedeelte van de weg de andere kant op moeten nemen, want het interessante gedeelte van deze weg – de reeks haarspeldbochten beter bekend als ‘de meest bochtige weg in San Fran’ – is een eenrichtingsverkeerweg die aan de andere kant loopt.

Af en toe, in een bepaald licht, lijkt de Golden Gate Bridge net een illusie, maar zoals hij even verderop in het donker op de weg voor ons uittorent, ziet het er wel degelijk echt uit. Aan het einde van de bouw in 1937 was het de langste hangbrug van de wereld. Inmiddels is hij verslagen door tien andere constructies.

We draaien 180 graden op de noordkant en steken nog een keer de Golden Gate over. Op naar de westkant van San Fransisco richting de Upper Great Highway. Zo vol leven als de oostkant is, zo leeg is het hier. Dit verlaten stuk weg is recht genoeg voor een dragrace en is de ideale plek om er even tussenuit te gaan en op de golven te surfen. Het is tevens de snelste weg naar de laatste en in vele opzichten de meest indrukwekkende stop op dit verborgen circuit: Twin Peaks.

Genieten van het uitzicht

We slaan linksaf bij Sloat en bij Portola en nog een laatste keer bij Twin Peaks Boulevard. Terwijl we de weg omhoog gaan, wordt de weg slechter en slechter. Maar we klagen niet, want wanneer we bij de top aankomen is het uitzicht werkelijk adembenemend. Op deze zeldzaam heldere avond, 281 meter hoog in het geografische middelpunt van San Francisco, is de stad onder ons uitgestrekt in een deken van licht.

Er is echter geen tijd om hier lang te blijven zwijmelen. Het uitzicht is er morgen ook nog, maar dan ben ik alweer op weg naar LA. We rijden de berg af om nog een laatste ritje door de slapende stad te maken ter ere van Frank Bullitt.