Verborgen circuits: Tokio drifting

De hoofdstad van Japan is uniek in zijn soort. Het is de stad van HD, 3D, augmented reality en robots. Kortom: de stad van de technologie.

Tokio van bovenaf

Zelfs ‘s nachts worden de straten van Tokio geplaagd door verkeersopstoppingen. Er is echter een manier om aan het verkeer te ontsnappen zonder dat het ten koste gaat van het uitzicht: de Shuto-autosnelweg. Eigenlijk is het een netwerk van meerdere verhoogde snelwegen, vaak niet breder dan twee rijstroken. Op deze weg moet ik beheerst gas geven, remmen, en sturen om de scherpe bochten, stijgingen en dalingen van Tokio’s slagader te tackelen.

Het is een tolweg en ’s nachts, wanneer het forensenverkeer is gaan liggen, is de weg vrijwel verlaten. Taxichauffeurs en bewoners van de stad betalen liever geen 900 Yen voor puur en alleen het plezier van het rijden. Maar ik absoluut wel. 

Geen afleiding bij het rijden

Ik ga via de oprit in Shibuya de weg op. Ik weet trouwens niet zeker of het Shibuya is, want het navigatiesysteem van de auto roept slechts iets onverstaanbaars. Aan mijn linkerhand bevindt zich de modewijk Harajuku waar de straten afgeladen zijn met jonge vrouwen gehuld in bizarre outfits die je haast niet kunt geloven.

Vannacht rijd ik ze allemaal voorbij en richt ik me alleen nog maar op deze ongelooflijke weg.

Parijs heeft haar Périphérique en Los Angeles haar fantastische wegennetwerk, maar de Shuto maakt deel uit van Tokio zoals geen enkele andere stadsweg dat doet. De weg was aangelegd voor de Olympische Spelen in 1965 en loopt langs een reeks rivieren die de metropool aan elkaar weven. Er is een centrale ringweg die boven of onder de straten doorloopt en een aantal aderen die de weg voeden.

Op de punten waar deze wegen samenkomen, hebben ze wel wat weg van grote, in elkaar gedraaide noedels die complexe en ingewikkelde knooppunten in de lucht vormen. Deze plekken zijn niet alleen een uitdaging voor de GPS, maar vormen ook een inspannende oefening voor de remmen, wielophanging en het stuur.

De bochten van de Shuto zijn van nature meedogenloos en blijven me verrassen. Scherpe bochten verschijnen onverwachts en vereisen scherpe rij-instincten.

Tokio’s technische speeltuin

Nu het Roppongi dichtbij is, rijd ik door naar de felle lichten van Ginza. Onder mij ligt een reeks winkels en showrooms vol met van alles en nog wat; van de nieuwste automodellen tot baanbrekende elektronische apparaten. De straten van Ginza zijn voorzien van meer dan 1000 RFID-chips – chips waarop informatie kan worden opgeslagen die door middel van radiogolven van een afstand kunnen worden afgelezen – die de wijk tot een speelplaats voor augmented reality maken. Als Tokio de technische hoofdstad van de wereld is, dan is Ginza de technische hoofdstad van Tokio.

Ik passeer de duisternis van de Keizerlijke Paleistuinen voordat ik voorbij het Tokio Centraal Station de grond onderduik. Dit ondergrondse netwerk is het perfecte auditorium om de soundtrack van elke motor uit te testen. Bereidwillig doe ik de raampjes open om van de echo’s van het gebrul van de motor genieten.

De Shuto overleven

Ik moet nu een U-turn maken en rijd naar het zuiden richting de beroemde Bayshore-route van de Shuto. Het is nog steeds vrij stil wanneer ik de Regenboogbrug, die over de baai van Tokio loopt, oversteek. De brug heeft de naam gekregen om zijn verschillende kleuren lichten die op zonne-energie lopen. Halverwege stop ik bij het tankstation van Shibaura.

Hoewel het erg laat is, wordt de parkeerplaats nog steeds gevuld met het geluid van verbrandingsmotoren. Skylines en NSX’s scheuren naar binnen en naar buiten, en medewerkers klauteren hun cabines uit om de auto’s te bewonderen. Dan verschijnt er een patrouillewagen. De twee verkeersagenten die erin zitten, hebben racehelmen op, iets wat ik nog nooit eerder gezien heb, maar wat waarschijnlijk slim is gezien de meedogenloze aard van de Shuto.

Inmiddels heb ik alles wat de Shuto op me afgevuurd heeft doorstaan. Mijn bed roept. Kon ik er nu alleen nog maar voor zorgen dat de GPS me de weg terug naar het hotel wijst. Technologie hè?