Carla Lagendijk

“Bij ons thuis was niet veel ‘ruimte’ om te leren. Ik kom uit een gezin uit Rotterdam-Zuid met tien kinderen. Jammer, want leren vond ik wel leuk, vooral geschiedenis. Ik heb dus hard moeten werken om te kunnen stapelen; mbo, hbo en toen een master.

Als onderwijsassistente ging ik voor het eerst goed kijken en luisteren. Wat willen kinderen? Wat is hun motivatie? Hoe kan ik het verschil maken? Dat is altijd gebleven. In het onderwijs krijgen kinderen vaak een label. Daar ben ik wars van. Niet te snel oordelen, openstaan, oprechte interesse. Gedrag heeft vaak een oorzaak, leer daarnaar kijken.

Mijn geloof in eigen kunnen was er ook niet direct. Soms moet je springen, ook al vind je dat eng. De drang om te laten zien wat ik kon, was een duwtje in de rug. Nog steeds. Voor kinderen in Rotterdam-Zuid is het soms knokken. Deze kinderen worden onderschat, alsof ze 1-0 achterstaan. Dat is totale onzin. Als je je hier staande kan houden, dan kan je dat overal. De parels zijn er, maar je moet ze wel de ruimte geven.

Ik sta niet meer voor de klas, maar ben nog steeds Juf Carla. Dat ontstond in de begintijd van SV Gio, tijdens de sponsorpraatjes en gesprekken met bedrijven. Juf Carla, het is een geuzennaam geworden. Bedrijven zijn belangrijk voor ons. Stuk sponsoring natuurlijk, maar het mooiste is de ‘talentenweek’. Twee keer per jaar gaan kinderen bij bedrijven op bezoek. Staan ze opeens, en vaak voor het eerst, midden in het centrum van Rotterdam op de 16e verdieping. Of professionals komen op bezoek in de klas. Dat vergroot hun wereld. En andersom ook. Ik krijg vaak terug van de bedrijfsmedewerkers die ons steunen dat de gesprekken met deze kinderen bijzonder zijn. Het haalt het stigma weg, niet meer 1-0 achter.”