De locatie bevindt zich aan het randje van Den Haag, in een nette woonwijk uit de jaren vijftig. Eenmaal binnen ademt de ruimte de sfeer die je verwacht bij een jong IT-bedrijf. Ruimte, kleur, half ontwikkelde prototypes vol techniek en draadjes, jonge wetenschappers verstopt tussen computerschermen en ondefinieerbare elektronicaonderdelen. Hier wordt gewerkt aan de wereld van morgen.

Maja Rudinac (34) zoekt op de etage – links en rechts teamleden aansprekend in verschillende talen – een prototype van haar geesteskind. De LEA, een afkorting voor Lean Elderly Assistant, moet ouderen en hulpbehoevenden helpen zo zelfstandig mogelijk te functioneren. Daartoe beschikt het apparaat over allerlei hightech snufjes, al zie je dat er niet aan af.

“Dat is een bewuste keuze”, geeft Rudinac aan. “Bij ouderen vergroot je de acceptatie door herkenbaarheid. Er zit genoeg design in het ontwerp, maar uiteindelijk is LEA toch vooral herkenbaar als een rollator.” De basis van het idee gaat helemaal terug naar de geboortegrond van Rudinac in de Servische hoofdstad Belgrado. Daar liggen de wortels van haar nieuwsgierigheid en universitaire scholing. Daar vonkte voor het eerst de inspiratie voor innovatie op het randje van techniek en zorg voor mensen.

Waar kunnen robots hulpbehoevenden bij helpen? Welke vaardigheden moeten dan ingebouwd zijn? Kunnen robots leren de mens steeds beter te dienen? Wordt ergens op de wereld al zo’n robothulp gebouwd of ontwikkeld? Uiteindelijk was het Rudinac duidelijk dat ze zelf aan de slag zou moeten.

Lees het complete verhaal in Shell Venster-magazine