Een ervaring voor de zintuigen
In open plekken in het bos stonden hier en daar hostels en hotels, met kamermeisjes op balkonnetjes die even pauze namen van het afstoffen in hun dirndls en me vrolijk toezwaaiden terwijl ik langsreed. Vervolgens strekte de weg zich langzaam stukje voor stukje open in een symfonie van verleidelijke bochten.
Ik raasde langs de bochten met de geur van dennen in mijn neusgaten, het gevoel van de motor die verder onder me door raasde, het melodieuze gebrom van de motor die mijn oren vulde en mijn ogen gefixeerd op het verdwijnpunt van de bocht. Mijn zintuigen werden aan alle kanten geprikkeld terwijl de ochtend voorbij vloog.
Er waren niet veel verdwijnpunten, behalve bij veel van de bochten. Vaak kon je er langs kijken en je hoefde dus alleen op het snijpunt van de bocht te letten terwijl je gas gaf totdat je met een brede grijns weer bij een recht stuk uitkwam. De weg bleef echter met me spelen en hield me scherp door me nog een paar keer te verrassen met een pittige bocht, om vervolgens landschappen van boerderijen en weilanden in de valleien honderden meters onder me te onthullen, en bergen die oprezen tot aan de horizon.
Het leek er op dat ik sneller ging rijden en ik reed zelfs een andere motorrijder voorbij. Het zou ook een gepensioneerde Vespa-rijder geweest kunnen zijn, maar het is een begin. Het was het perfecte einde van een perfecte motordag.