Geen woorden maar daden

“Het Rotterdam-complex voorziet nu tien raffinaderijen in Nederland, België en Duitsland van ruwe olie. In allerlei scenario’s zie je dat er op den duur nog slechts ruimte is voor drie. Ik zal er alles aan doen om te zorgen dat die drie raffinaderijen straks hier staan. Sommigen zeggen ‘ze zijn vies, dus laat ze allemaal maar weggaan’, maar dat betekent een vernietiging van economische waarde en leidt tot groot banenverlies, ook in de toeleveringsketen, tot de broodjesleverancier aan toe. Die hele waardeketen kunnen we behouden door juist voortvarend aan slag te gaan met de energietransitie.”

“Er lopen meer dan veertig projecten waarin het Havenbedrijf Rotterdam samen met publieke en private partners werkt aan de energietransitie, met steun van de ministeries van Economische Zaken en Klimaat, en Infrastructuur en Waterstaat. De ondernemersvereniging Deltalinqs, waarbij 95 procent van de bedrijven in het havengebied is aangesloten, coördineert de samenwerking aan de kant van de bedrijven (zie artikel op pagina 9). Al die projecten bevinden zich in verschillende stadia van ontwikkeling: van verkennen via haalbaarheidsonderzoek en voorbereiden tot realiseren. Belangrijk is dat iedereen, inclusief de bevolking, een plan heeft om in 2030 uit te komen op 49 procent emissiereductie. Later rond 2025, krijgen we meer zicht op welke initiatieven de laagste kosten per vermeden ton CO₂ met zich meebrengen. Die kunnen we dan gaan versnellen.”

“Ja, als het makkelijk was geweest, was het al lang gebeurd. Daarom moet de overheid ook over de brug komen. Als we bijvoorbeeld met het warmtenetwerk in Zuid-Holland straks 1,3 miljard kubieke meter aardgas per jaar kunnen besparen, zal minister Wiebes daar blij mee zijn. Maar voor wat hoort wat. Om dit te doen slagen, zal hij de vraag naar zulke warmte moeten stimuleren. Dat kan door aanpassing van de huidige wet die bepaalt dat verwarming uit een andere bron niet meer mag kosten dan aardgas. Of hij moet tegen partijen zeggen dat ze op een gegeven moment geen gas meer krijgen of dat de gasprijs flink omhoog gaat. Tegelijkertijd moeten de bedrijven beseffen, dat het bij de energietransitie ook gaat om sociaal-maatschappelijke investeringen. Die zullen uiteraard een zeker financieel rendement moeten opleveren. Maar dat zullen niet de gebruikelijke rendementen zijn, waarmee bedrijven altijd rekenen.”

“Ook aan die oplossingen wordt gewerkt. Met de elektrificatie van processen valt bijvoor­beeld heel wat CO₂-uitstoot te vermijden. Op een gegeven moment zal dat goedkoper zijn dan het afvangen en opslaan van CO₂. Het gaat allemaal komen, maar het heeft tijd nodig en daarom zullen we de CO₂ eerst nog moeten opslaan.”

“Het Havenbedrijf richt zich vooral op de tien à vijftien bedrijven die de meeste CO₂ uitstoten. Daar valt immers de meeste CO₂-besparingswinst te behalen. Die zitten heel constructief in de dialoog. Sterker nog, de CEO’s van die bedrijven hebben me gebeld en gezegd, dat onze aanpak echt baanbrekend is en dat ze graag mee willen doen.”

“De publiek-private aanpak. Al die topklasse bedrijven zitten hier in een relatief klein gebied bij elkaar en willen meedoen aan coalitions of the willing op het gebied van bijvoorbeeld restwarmte, circulaire economie of de productie van waterstof. Bij al die coalities zoek ik naar het gemeenschappelijke en naar de manier waarop ik ze kan ontzorgen. Zij kunnen zich richten op het uitzoeken met welke technologie ze het beste CO₂-uitstoot en warmteverlies kunnen voorkomen of hoe ze de CO₂ en restwarmte het best kunnen opvangen en afleveren aan het hek. Van daaraf nemen wij het over, zodat zij er geen kopzorgen van hebben. Ik ken geen haven, die het zo publiek-privaat invult.”