Het mes snijdt aan twee kanten: Ad Bergwerff
Inmiddels staat de vierde generatie aan het roer: een zoon en twee dochters. De dorpsslagerij in Pernis is uitgegroeid tot een vleesbedrijf met een dan vijftig personeelsleden. De komst van een bedrijfskantine in de Shell-raffinaderij in Pernis stond aan het begin van die metamorfose.
Door Rob van 't Wel en Elisabeth Wijnands op 16 dec. 2019
In de jaren vijftig waren er nog gehaktballen te koop aan poort 5 van de Shell-raffinaderij in Pernis. “Dit was de tijd van Nederland Herrijst, na de oorlog. Kom maar binnen met je knecht want er was werk zat. Aan de poort stond een plaatselijke ondernemer met een carry, een veredelde bakfiets, met zure bommen, ‘onze’ gehaktballen en andere versnaperingen. Al die werkmensen moesten immers eten.”
Ad Bergwerff (72) kent de verhalen van huis uit. Eigenlijk lag voor hem, als telg van de derde generatie van Pernisse slagers, een loopbaan buiten het familiebedrijf in het verschiet. Althans, hij kreeg de kans te gaan leren en wie weet studeren. Maar het liep anders. Zijn vader haalde hem in 1965 vroegtijdig van school om mee te helpen in de zaak, ook toen was er al personeelstekort. En met 17 jaar werd hij gepromoveerd tot filiaalchef in de slagerij in de naburige Rotterdamse wijk Heijplaat, de thuishaven van scheepswerf Rotterdamse Droogdok Maatschappij (RDM).
Meeademen
Na zijn verplichte diensttijd bij de Koninklijke Marechaussee, mocht bij door naar het hoofdfiliaal in Pernis, de winkel waar alles begon. In Pernis klinkt die dagen de hartslag van de haven en die van de naastgelegen olieraffinaderij van Shell. En de familieslager ademt mee op die omliggende bedrijvigheid. Tot de toen jonge en fanatieke slagerszoon merkte dat de omzet van vleeswaren terugliep. Wat is er aan de hand? “De verkoop van vleeswaren ging naar beneden”, zegt Bergwerff, witte hoed en slagersjas aan, je bent tenslotte slager. “Een normaal gezin nam in die jaren op zaterdag als gauw vijf- tot zeshonderd gram aan cervelaat, hausmacher of boterhammenworst mee. Dat werd minder. Het viel me op dat de stroom aan fietsers op weg naar poort 5 geen broodtrommeltjes meer onder de snelbinders had. Ik ging eens informeren bij wat mensen die ik kende: de helft van Pernis werkte toen bij de Shell. Wat bleek: Shell had kantines gebouwd voor zijn mensen.”
"De schnitzels voor een bejaardentehuis in Rotterdam zijn kleiner dan de richtige schnitzels voor strandtenten in Zeeland"
Via zijn lokale contacten kwam Bergwerff terecht bij meneer Beijen van Shell, en in de woonkamer bij moeder thuis sloot hij een deal. De slagerij kon dagelijks vlees leveren als er ook genoeg te eten was voor de hulpverleners tijdens calamiteiten, en als er om andere redenen extra volk was. “En dat hebben we gedaan. Zoals bij de bouw van het K-terrein. Voor stromen volk hebben we toen elke dag hele hammen aangeleverd. Zoals in 1962 tijdens die hele strenge winter. Alle leidingen bij de Shell waren bevroren en mensen moesten overwerken. Daarom mocht iedereen gratis soep pakken. Dat kon de Shell-keuken niet aan. Toen hebben we wekenlang in melkbussen vierhonderd liter bouillon per dag naar Pernis gebracht voor 1.600 mensen”.
Meedeinen
Met de ervaringen met Shell op zak gaat Bergwerff op zoek naar nieuwe opdrachten van andere bedrijven in de snel expanderende Rotterdamse haven. Het is het begin van het nieuwe bedrijf dat sindsdien is gegroeid. De verschillende slagerswinkels in de regio zijn verdwenen, maar Bergwerff is groter dan ooit. De dorpsslager is een modern vleesbedrijf geworden. Vanuit Barendrecht en Pernis vertrekken nog steeds elke dag bestelwagens volgeladen met maaltijden, vlees, vleeswaren, kaas en belegde broodjes.
Al meer dan zestig jaar levert Bergwerff aan Shell, In Pernis en Moerdijk, daarna rijden de wagens door naar andere klanten: industrie, bejaardentehuizen, ziekenhuizen, luxe restaurants, maar ook strandtenten in Zeeland. “Met vijftig vaste mensen in dienst zijn we nu veel grootschaliger”, zegt Bergwerff. "De markt is ook heel anders want we doen nu alles zelf; bij bejaardentehuizen en zorginstellingen zijn veel koks wegbezuinigd. Maar het blijft maatwerk, ambacht. De schnitzels voor een bejaardentehuis in Rotterdam zijn kleiner dan de richtige Schnitzels voor strandtenten in Zeeland. Die moet voor Duitse toeristen aan twee kanten over de rand van het bord hangen.”
Nu is het echter aan zoon Leo Bergwerff om de carry te trekken. Vader Ad geeft op de achtergrond nog wel advies: meedeinen met de ontwikkelingen, want tegen de stroom in roeien, daar word je wel moe van, maar je gaat het niet winnen”.
.jpeg?imwidth=960)
