Ome Lou in Tokio

Klasbak

Shell-medewerker Van Sinderen is zwaar onder de indruk van de tot in de puntjes georganiseerde openingsceremonie, zo blijkt uit het verslag in het bedrijfsblad. “Er zaten 100.000 mensen in het stadion en nogmaals, het was iets om nooit te vergeten!”

Maar Van Sinderen komt niet voor de belevenis. Hij is in de zomer van 1964 trainer-coach-leider van het Nederlands Olympisch boksteam. De Shell-werknemer heeft zelf dan al een lange, roemruchte geschiedenis in the noble art of self-defence. Als vijftienjarige bokste hij zijn eerste partij, op een vervalst bokspaspoort om de verplichte minimumleeftijdsgrens van 16 jaar te vermijden. Louis ‘spillebeen’ van Sinderen blijkt als snel een klasbak en treedt toe tot wat de gouden generatie van Rotterdamse boksers is gaan heten, waarvan Bep ‘The Dutch Windmill’ van Klaveren de internationaal meest succesvolle is. De Crooswijker werd in 1928 in Amsterdam al Olympisch kampioen in de klasse vedergewicht. “Ik gaf hem een klap, hij hep nooit meer gebokst.” De eveneens uitgesproken Van Sinderen, 87 amateur- en 49 professionele wedstrijden, haalde eveneens de nodige titels, maar de Tweede Wereldoorlog zat zijn loopbaan in de weg. In de oorlogsjaren bokst hij onder de schuilnaam Luc Lucas, om aan de verplichte arbeidsdienst te ontkomen. Tegelijkertijd combineert hij boksen – onder meer in Berlijn waar hij propagandaminister Joseph Goebbels de hand schudt, “gelukkig waren er geen camera’s in de buurt” – met activiteiten voor het Nederlands verzet. In 1948 gaat hij ‘vol continu’ bij Shell in Pernis aan de slag. Het betekent een jaar later het einde van zijn bokscarrière. “Dat was niet te combineren.”

Maar een oude liefde roest niet. ‘Ome Lou’ wordt bokstrainer en gaat in 1964 als trainer-coach-leider van de Nederlandse boksequipe naar de Spelen in Tokio. Bekendste naam uit die ploeg is de piepjonge Rudi Lubbers, die in Tokio in de tweede ronde wordt uitgeschakeld door de latere Olympisch kampioen Pinto. De Italiaan wint op punten (3 tegen 2).

Gieren

Al met al vallen de resultaten van de boksploeg van Shell’s tractiewerkplaatsmedewerker in Japan wat tegen. Hij wijt het zelf aan wat ongelukkige lotingen en de lastige klimatologische omstandigheden in Japan. “Om daar aan te wennen moet je zes dagen rekenen.” En, “ons boksen staat technisch heel hoog doch er wordt over het algemeen nog wat te ‘netjes’ gebokst.”

Die lastige omstandigheden hebben geen vat op boegbeeld en buurman, judoka Anton Geesink. De Nederlandse vlaggendrager haalt, in het thuisland van de sport, de eerste te vergeven Olympische titel judo in de ‘open klasse’ binnen.

“In ons villaatje wonen we samen met Anton Geesink en deze man vermaakt de hele troep!” Laat de bokstrainer in het Shell-blad Onder de Vlam (oplage 8.000) optekenen. “Wim Kan is er niets bij! Wij gieren om zijn grappen.“

Heilige

De betrokkenheid van de judoka gaat verder dan vermaak, zo blijkt uit het verslag van de Vlaardingse bokstrainer. Bovenbuurman Geesink is door Van Sinderen ingeschakeld als ‘porder’. Iedere ochtend komt hij om half zeven de Nederlandse boksers uit bed halen voor de verplichte trainingsarbeid. Die begint ’s ochtends om half acht met drie kwartier training op de ‘sintelbaan’. In de middag gaan de boksers naar de trainingszaal voor de tweede trainingssessie, waaronder gevechten met lokale Japanse boksers, zo vertelt Van Sinderen. Om tien uur ’s avonds gaat onverbiddelijk het licht in paviljoen 532 uit.

Het is uit het verslag in het personeelsblad onduidelijk of Van Sinderen ook contacten heeft gelegd met negen Shellatleten uit andere landen die aan de Olympische Spelen deelnemen. Wel is duidelijk dat hij al op de heenreis spreekt met hockeybondofficial Henk van der Heide, oud-directeur van Pernis en nadien, in 1965, benoemd tot Erelid van de Koninklijke Nederlandse Hockey Bond.

Ook is duidelijk dat Van Sinderen zich druk maakt over de beperkte belangstelling van de Nederlandse televisie voor de noble art of self defence. “Vrijdagmiddag 9 oktober zou de heer Herman Kuiphof opnamen komen maken voor de Nederlandse televisie”, zo schrijft hij. “Hij kwam wel, maar zonder toestellen en hij vertelde ons dat de NTR het boksen als ongewenst beschouwt en er mochten dus geen opnamen gemaakt worden. Dat is wel pure waanzin. Hier in Japan word je als bokser of worstelaar vereerd als een heilige.”